Architect Robert Winkel woont met gezin in de ‘lelijkste’ loft van De Schiecentrale
Robert en Mieke zien vanaf de zestiende verdieping het Lloydkwartier langzaam veranderen
Architect Robert Winkel (Mei architects & planners) is verantwoordelijk voor de transformatie van de voormalige energiecentrale in het Lloydkwartier in de huidige Schiecentrale. Tijdens de ontwerpfase ontstond het stiekeme verlangen er zelf te wonen. De Schiecentrale staat bekend als creatieve broedplaats en biedt – zoals het Lloydkwartier zelf – vooral veel bedrijven onderdak. Op het eerste gezicht misschien geen plek voor gezinnen. Toch spelen er achter de kenmerkende façade van staaldraad, glas en beton warme gezinslevens af. Zoals die van Robert, Mieke (oprichter/eigenaar MIMOA) en kinderen Charlie (15), Rex (5) en Bobbi (2).
Groot gezinsgemak in het Lloydkwartier
In 2008 wordt de nieuwe Schiecentrale in het Lloydkwartier in Delfshaven opgeleverd: het gebouw beschikt dan over 7000 m2 kantoorruimte, 156 woonwerkeenheden en 20 grondgebonden kadewoningen. Samen met zijn dochter Charlie betrekt Robert een loft op de zestiende verdieping, waar hij ook ruimte reserveert voor zijn architectenbureau. Bewust liet Robert de afwerking van zijn eigen woning ‘lekker lelijk’. Robert: “Tegenwoordig zie je dat onafgewerkte vaker, maar destijds was dat nog ongehoord. Ik vond dat het zicht op dat kale beton goed paste bij het gebouw en de stad.” In 2010 trekt Mieke in bij Robert. De woning blijkt een uitstekende plek voor opgroeiende kinderen. Met meer dan 300 m2 woonoppervlakte is er ruimte te over: Rex en Bobbi hoeven niet naar buiten om uit te razen. Mieke: “Deze woningen wijken af van de standaard en je moet het écht kennen voor je je er wilt vestigen, het is niet voor iedereen.”
Met 300 m2 woonruimte hoeven Rex en Bobbi niet naar buiten om uit te razen
Vanuit hun directe omgeving kreeg het stel vooral positieve reacties en inmiddels wonen er verschillende bekenden in het gebouw. De onderlinge contacten zijn goed en het gebouw en de buurt blijken zeer gezinsvriendelijk. De galerij is door Robert bijvoorbeeld zodanig opgezet dat je elkaar er tegenkomt. Verder huizen er een kinderopvang, zonneterras, binnenspeeltuin en supermarkt in het gebouw en is er een basisschool op loopafstand. Café Verhip en hotel-restaurant Stroom zitten er om de hoek. Een groot voordeel voor Robert en Mieke: hun woon-werkafstand is nul, aangezien ook Roberts bedrijf zich in De Schiecentrale bevindt.
Tuin op de Pier: voor een bloeiende buurt
Mieke brengt graag mensen en instanties bij elkaar ten behoeve van het grotere geheel en deed dat ook voor haar eigen buurt, met onder andere de Tuin op de Pier op de Lloydpier. Mieke: “Het is mijn kracht om mensen en instanties bij elkaar te brengen. Dat doe ik ook met mijn App MIMOA, bedacht om stedentrippers kennis te laten maken met interessante architectuur. De Tuin op de Pier, waar ik in 2012 een van initiatiefnemers van was , is er ook een voorbeeld van.” Een tijd lang keek het stel uit op braakliggend terrein dat vooral in de nachtelijke uren verkeerd werd gebruikt. Van de gemeente mocht de buurt er een tijdelijke tuin van maken. Het succes bleek veel groter dan verwacht: “Ontzettend veel buurtbewoners kwamen er tuinieren en daardoor leerden ze elkaar beter kennen,”, vertelt Mieke trots. Nu de bouwplannen voor Eden District en Babel starten en de tuin moet wijken, is het Mieke wederom gelukt een andere ontmoetingsplek te regelen, dit keer voor de buurtkinderen. Naast café Verhip is een speeltuin gerealiseerd. Mieke: “Dat we vanwege de tuin bouwprojecten moeten uitwijken naar een andere plek was op voorhand bekend. Ik vind het fijn dat de buurt nu wordt ‘afgemaakt’.”
Het is mijn kracht om mensen en instanties bij elkaar te brengen. Dat doe ik ook met mijn App MIMOA.
Lang leve de loft met losse wandjes
Als in 2017 het architectenkantoor van Robert naar een andere plek in de Schiecentrale verhuist, betrekken ze de vrijgekomen ruimte bij de woning. Robert: “De flexibiliteit is wel het leukste van dit huis. We veranderen de ruimte naar behoefte, door wanden te verwijderen of te verplaatsen.” Zo kwamen er door de jaren heen kinderkamers, werkkamers, een fitnessruimte, filmkamer en verschillende ‘zitjes’ bij. Voor elk moment een geschikte plek.
De flexibiliteit is wel het leukste van dit huis, we veranderen de ruimte naar behoefte
Robert: “Alle aanpassingen binnenshuis deed ik tot voor kort zelf, maar inmiddels besteed ik de klussen uit. Ik heb het er te druk voor.” Wijzend op de wand in de logeerkamer: “Díe gaan we dus nog wél zelf behangen.” Het Hermès behang ligt al klaar. Of hij nu wil of niet: de ideeën blijven komen, het nadeel van een creatief brein. Zo verzon Robert ook de verrijdbare badkuip, vertelt Mieke. “Dan hoeven we niet steeds naar dezelfde tegelwand te kijken, maar kijken we bijvoorbeeld films in de filmkamer vanuit het bad. Dat gebeurt echt wekelijks. Hoewel ik inmiddels gewend ben aan deze manier van badderen, geeft het me nog steeds een hotel-experience.” Ook het uitzicht heeft dat blijvende effect: vanaf de zestiende overzie je de stad. Het zicht op de havens in de verte is adembenemend mooi.
Wonen in Delfshaven, ontspannen op Oostvoorne
De Lloftwoning biedt het gezin veel voordelen, maar geen tuin. Dat is geen bezwaar voor het stel. Robert: “Voor onze ontspanning vertoeven we met de kinderen zowat elk vrij moment in Oostvoorne”. Hun kleine huisje – gebouwd in de jaren vijftig en in dezelfde stijl heringericht – heeft weinig comfort, maar geeft wel de rust en ruimte die ze naast hun drukke leven zoeken. Robert: “Dat is ons buiten en slechts 25 minuten rijden. We zijn er bijna sneller dan in Kralingen!” In Rotterdam zelf vermaakt het gezin zich trouwens ook opperbest, onder andere door op zaterdag de stad in te gaan en offline te winkelen op de Lijnbaan. Toeval kan het niet zijn. Robert is betrokken bij het in ere herstellen van dit Rijksmonument. Wie denkt dat Rotterdam geen historische binnenstad heeft, vergist zich, zegt Robert bijna fel. “Het centrum telt inmiddels vele Rijksmonumenten, zoals het stadhuis, de Doelen, de Bijenkorf, het postkantoor aan de Coolsingel en het SKVR-gebouw aan de Aeart van Nesstraat.” Peinzend over wat Rotterdam nog ontbeert, concludeert de architect in Robert dat de stad meer gebruik moet maken van de hoogbouw: “Hoeveel rooftop barretjes zijn er nu? Eentje waar je na werktijd langs kunt voor een heerlijk glas bubbels? Ik ken ze niet. Jammer, want de hoogbouw in deze stad leent zich er uitstekend voor.” Robert en Mieke zouden er in ieder geval gebruik van maken. Als het even kan, gaan ze graag samen uit eten. Robert: “Eens per jaar komen we bij Parkheuvel. Tijd met z’n tweeën brengt ons op de leukste ideeën.” De Duitse wijn die ze er dronken, bracht hen naar de Moezel. Tijdens dit uitje ontstond het idee om een vleugel te kopen en samen pianoles te nemen.
En ze woonden nog lang en gelukkig in het Lloydkwartier
Je zou denken dat ze het er te druk voor hebben, maar Robert en Mieke zijn nog constant bezig met hun woning. Momenteel krijgt de keuken een opknapbeurt, want ze gaan hier nooit meer weg. Ook wordt er een vijf meter lange eettafel gemaakt. “We hebben kunstobjecten van bekende ontwerpers, gewoon omdat we het mooi vinden, maar een toonzaal wordt het niet. De kinderen moeten vrij kunnen spelen. Jammer dan als die bijzondere lamp sneuvelt”, zegt Mieke. De liefde voor hun vak zie je overal in terug, toch wordt er in de woning bovenal gewoond. Vooral Robert is daar erg stellig in. “Na het avondeten wordt er niet meer gewerkt of over werk gesproken. Dan hebben we het hebben over andere leuke dingen, zoals pianoles”, lacht Robert.
